Nieuwsbrief juli 2015

In deze nieuwsbrief het verhaal van Rahul Dhurve, een van de Nav-Jeevan kinderen. Het verhaal is geschreven door de moeder van Nav-Jeevan in India, Iris Wilkinson. Het verhaal geeft een beeld van 12 jaar Nav-Jeevan, hoe wij begonnen en waar wij nu staan. Maar bovenal vertelt het over een van onze prachtige kinderen Rahul. Hij kreeg bij Nav-Jeevan een kans op een nieuw leven.

Rahul Dhurve, door Iris Wilkinson

Iris Wilkinson

Rahul in 2005

Rahul in 2014

Rahul Dhurve was een van de eerste kinderen uit de Raj Nagar sloppenwijk die naar Nav-Jeevan kwam. We werkten met kinderen die moesten overleven door bedelen en stelen of die betrokken waren bij kleine illegale activiteiten. Nav-Jeevan was toen net begonnen als project in "Vali apartment".

De sloppenwijk Raj Nagar was op loopafstand van ons gebouw in Vali apartment en de kinderen liepen iedere dag vrolijk naar school. We kregen echter weerstand vanuit onverwachte hoek, de bewoners van Vali apartment waren niet zo blij met onze school in hun gebouw. Ze klaagden dat de kinderen overdag kwamen om te studeren en in de nacht om te stelen. Ze schakelden zelfs de politie in.

Aneeta sprak met een advocaat en zijn advies was om de bewoners schriftelijk te verzekeren dat de kinderen direct het gebouw in zouden gaan, dit niet mochten verlaten totdat de school voorbij was en dat ze daarna direct met autoriksja's teruggebracht zouden worden naar hun sloppenwijk. De kinderen werden streng gecontroleerd. Dit vervelende voorval weerspiegelt de vooroordelen en onsympathieke houding van mensen ten opzichte van kinderen uit de sloppenwijken.

Onze school was voor 5 of 6 maanden succesvol in Vali Apartement. De bewoners zagen hoe gedisciplineerd onze kinderen waren en gingen ons werk waarderen. Ze werden vriendelijker en op feestdagen of speciale gelegenheden trakteerden ze op snoep en zelfs volledige maaltijden.

Rahul Dhurve, een 7 jarig jongetje kwam uit de Raj Nagar sloppenwijk. Hij was een aangenaam kind, leek altijd een of ander liedje te neuriën en als hij naar mij toe kwam liep hij niet gewoon maar maakte hij danspasjes. Hij was erg leergierig en ambitieus. Hij wilde later dokter worden en zei dat hij dan zijn hele buurt gratis zou behandelen. Hij was zelf fysiek zwak en vaak ziek maar kwam dan toch naar school. De dagelijkse lunch was een grote belevenis voor de kinderen. Sommige kwamen naar ons met een lege maag of hadden alleen wat restjes overgebleven roti, Indiaas brood, gegeten.

Aneeta's huis was vlakbij, het eten werd gekookt in haar woning, meestal "dal", rijst, groente en fruit. Zo nu en dan voegde Aneeta iets extra's toe aan de lunch voor de kinderen, Nav-Jeevan was niet alleen een plek waar de kinderen leerden lezen en schrijven, er werd ook gelet op hun gezondheid en voedingsbehoeften. Onze hoop was dat een gezond en goed verzorgd kind zijn denken en gewoontes zou veranderen. Nadat ieder kind zijn bordje eten voor zich had zeiden ze een 'dank je wel' gebed en begonnen te eten. Na de maaltijd moest ieder kind resten als bijvoorbeeld bananenschillen in de prullenbak gooien, hun bord afwassen, afdrogen en op de stapel leggen. Het klinkt allemaal simpel, maar het duurde weken voordat de kinderen deze instructies konden opvolgen.

Op een gegeven moment realiseerden wij ons dat er naast het geven van onderwijs een verandering in hun denken en levensstijl moest komen en dat ze hiervoor 24 uur per dag zorg nodig hadden. Toen zij naar het hostel kwamen hadden ze nog nooit zulke schone bedden, mooie omgeving en vriendelijke mensen om hen heen gezien. Er waren regels die elk kind moest opvolgen.

Rahul Dhurve was een gedisciplineerde jongen. Hij was altijd geïnteresseerd in de lessen en nam deel aan buitenschoolse activiteiten. Voor zijn moeder Meera was het hostel een zegen. Haar aan alcohol verslaafde man zat in de gevangenis. Hij was gevangen gezet na een aantal overvallen en een dronkemans gevecht. Hij klaagde dat hij geen werk kon vinden. Meera leende geld van haar werkgever en huurde een fiets-riksja voor hem, zodat hij geld kon verdienen. Binnen een maand was de riksja verkocht en al het geld uitgegeven aan drank en al het kwaad dat uit alcoholisme voortkomt. Toen dit geld op was ging hij naar haar terug voor meer en toen ze weigerde sloeg hij haar en kneep haar keel dicht tot ze bewusteloos was. Omdat hij dacht dat ze dood was liep hij weg van huis. De buren kwamen om haar te redden en belde haar familie in Mandala. Deze namen haar mee terug naar haar dorp om te herstellen en om haar uit de buurt te krijgen van haar constant dronken man.

Nadat Meera was hersteld, keerde ze terug met haar zoon Rahul. Toen bleek dat haar echtgenoot hun hutje en al hun toebehoren had verkocht, kwam ze bij mij voor een baan en plek om te wonen. Ik had een 24 uurs hulp nodig, die ook zou zorgen voor mijn zus. Meera was een goede hulp, en ze woonde in mijn huis. Rahul was in zijn familie de enige geestelijk gezonde persoon, altijd vrolijk en geïnteresseerd in zijn studies. Roshan, de oudere broer, was al teveel slachtoffer van de gezinssituatie geworden. Hij was intelligent, kon goed studeren, maar hij was niet geïnteresseerd in leren. Hij rookte en gebruikte drugs. Op een gegeven moment, om 9 uur 's ochtends, brachten zijn vader en enkele andere familieleden Roshan naar mijn huis, vastgebonden met touwen zodat hij niet weg kon lopen. Ik vroeg hun de jongen los te maken, sprak met hem en hij begon naar de school te komen. Leraren vertelden dat Roshan intelligent was en een van de besten van zijn klas. Maar het duurde niet lang, hij liep weg met vrienden.

Verrassend genoeg leek het leven in een dergelijke thuissituatie Rahul niet te beïnvloeden. Hij bleef het goed doen op de examens waar hij altijd de eerste of tweede van zijn klas werd. Al zijn leraren zeiden dat hij een goede leerling was en hij werkte hard voor zijn eindexamen. Hij was de enige jongen die tot 10:00 of 11:00 uur 's avonds studeerde, helemaal alleen in de bibliotheek of de eetzaal. 's Ochtends stond hij weer vroeg op en ging naar buiten om te studeren, er was daar niemand om hem te storen.

Zijn vader is erg dol op de jongen en komt, als hij niet in de gevangenis zit, zijn zoon op zaterdag bezoeken met wat lekkers. Voor het eindexamen gingen Aneeta en ik naar het hostel om de 10e klas studenten succes te wensen. Rahul kwam ons tegemoet. Terwijl wij aan het praten waren kwam zijn vader, hij had een grote zak snoep bij zich. Een van de meest lastige mannen bleek als hij bij zijn zoon was een zachte en liefdevolle vader, een veranderd man, te zijn. We vroegen ons af hoe een dronkelap, iemand die zijn vrouw regelmatig mishandelt, zo aanhankelijk en zacht met zijn zoon kon zijn. Rahul hield van zijn vader. Het is verrassend wat liefde kan doen.

Gedurende de high school tijd leven onze kinderen in een vertrouwde omgeving waar in alles is voorzien. Na het behalen van het eindexamen stappen ze alleen de grote wereld in. Hun ouders zijn arm en kunnen hun niet helpen. Na de 10e klas kwam Rahul, net als eerder Sunil, naar mij toe met de vraag of er een weg voor hem was na de middelbare school. Onze keuze was beperkt. Als we hem zouden inschrijven in Junior College zou het probleem later hetzelfde zijn. We kregen Rahul toegelaten tot het Prakash Institute, een middelbare beroepsopleiding, waar de jongeren vaardigheden leren die een baan garanderen.

Rahul klaagde regelmatig over maagpijn, ook al in het hostel. Maar zodra de pijn afnam leek alles weer goed. Maar toen tijdens zijn vakantie de pijn niet verdween stuurde ik hem naar mijn zoon Raju, een chirurg. Raju zorgde voor röntgenfoto's en andere tests en het bleek dat de jongen nierstenen had. En dat vereist een operatie. Zoals gebruikelijk zat zijn vader in de gevangenis en zijn moeder werkte als huishoudelijke hulp in enkele woningen en verdiende net genoeg om de huur te betalen en haar twee zonen te ondersteunen. Een dergelijke operatie kost minstens Rs 50.000 (= 725 euro), een enorm bedrag voor Meera.

Ik sprak hierover met mijn zoon Raju. Raju nam contact op met een ziekenhuis en op de een of andere manier werd geregeld dat de operatie en het ziekenhuisverblijf kosteloos waren. Rahuls operatie was succesvol. Toen het schooljaar weer begon was hij nog thuis, herstellend van de operatie. De mensen van Prakash Institute bleven informeren naar zijn herstel. Zijn moeder Meera kwam enige tijd geleden bij mij en zei dat zodra de chirurg een tijdens de operatie ingebrachte buis weer had verwijderd hij goed genoeg zou zijn om terug te gaan. Meera kon niet stoppen met mijn zoon te bedanken voor het redden van het leven van haar zoon.

Rahul is nu terug in Prakash Institute en zal met Gods hulp over twee jaar klaar zijn om de grote wereld in te stappen.

De kinderen versieren de muur van de multifunctionele ruimte: eetzaal, studieruimte, tv-zaal.