Nav-Jeevan

Nieuwsbrief december 2013

In oktober werd de school officieel erkend door de staat Maharashtra. Het was een proces van jaren om deze erkenning te krijgen. We zijn erg trots en blij dat dit uiteindelijk gelukt is.

Sinds begin van dit jaar hebben we het financieel moeilijk. De prijzen zijn enorm gestegen in India. Gelukkig kwamen er ook donaties uit Amerika en sinds kort ook uit Duitsland. De Duitse vrijwilligsters doen niet alleen uitstekend werk op het project maar zij zetten zich ook in als ambassadeur voor Nav-Jeevan in hun thuisland. De meiden hebben een eigen blog gemaakt. Het is indrukwekkend om hun belevenissen en die van de kinderen te lezen.

In oktober is de bouw van een grote slaapzaal afgerond. Gepland waren twee grote slaapzalen maar het werd uiteindelijk één heel grote slaapzaal. Deze slaapzaal biedt onderdak aan 64 kinderen. In november ontvingen we een subsidie van de Stichting Belangenbehartiging voor het (zeer) jonge kind voor de inrichting van de slaapzaal.

In deze nieuwsbrief wil ik u iets meer vertellen over de achtergrond van een aantal Nav-Jeevan kinderen.

Kalpana -een eerlijk meisje van Nav-Jeevan-

Dit is Kalpana Uikey. Ze is 10 jaar oud en zit in klas 3 Engels.

Als tribal-meisje heeft ze een van de armste achtergronden van de kinderen in Nav-Jeevan. Daarom kreeg zij nieuwe kleren toen Nav-Jeevan een kleding donatie ontving.

In haar nieuwe broek vond Kalpana 200 Rupee (ongeveer €2,40), meer geld dan ze ooit heeft bezeten. Toch kwam ze bij Vicky, het schoolhoofd van Nav-Jeevan, om haar te vertellen over wat ze gevonden had en om het geld terug te geven. Iedereen was onder de indruk van haar eerlijkheid.

Daarom werd ze tijdens de viering van een feestdag op Nav-Jeevan geëerd en kreeg ze een reep chocola.

Maar Kalpana komt niet alleen uit een familie die hun kinderen nauwelijks kan voeden. Toen ze nog maar vijf jaar oud was en haar broertje Karan nog maar een baby verliet de moeder haar kinderen. Niemand heeft hen ooit verteld waarom zij besloot dit te doen. Ze bleven bij hun vader Akkal, een arme boer, en hun grootmoeder Bhaddo. Hoewel hun 17-jarige zus Sarita werkt als dienstmeisje in Nagpur en ook hun grootmoeder werkt, is de opbrengst van het kleine rijstveld nauwelijks genoeg om het gezin te voeden.
Karan en Kalpana werden naar NJS gebracht door dezelfde leraar die alle andere plattelandskinderen naar de school bracht. Ze zijn nu twee jaar op de school en erg blij en dankbaar om hier te zijn.

Omdat ze zo arm zijn is het verblijf in het Nav-Jeevan's hostel en de school gratis voor Kalpana en Kara en andere kinderen met vergelijkbare achtergrond. Vanwege de kosten is Nav-Jeevan afhankelijk van donaties en sponsors die daarmee deze kinderen toegang geven tot onderdak, voedsel, onderwijs en medische zorg.

Anil Jadhav - klas 7 Engels

Anil Jadhav kwam voor het eerst bij ons toen hij nog maar twee jaar oud was. Hij werd opgehaald uit de sloppenwijk Raj Nagar, samen met zijn oudere zus Ranjita en broer Sunil. Zijn vader is een voddenraper en zijn moeder stierf toen hij nog maar een baby was. Zijn vader kreeg nog een vrouw die al een kind had, maar zij is na een maand weggelopen.
In die dagen hadden we nog geen hostel en Anil zat in een hoek terwijl zijn zus en broer les kregen. Vóór hun toetreding tot onze school stonden de drie kinderen voor een eetkraampje. Zij bedelden en boden aan om voertuigen schoon te maken in ruil voor geld.

Aanvankelijk was de ongeschoolde vader tegen het sturen van zijn kinderen naar Nav-Jeevan. Hij kon zich niet voorstellen wat voor voordelen onderwijs de kinderen kon geven. Hij vond kinderen naar school laten gaan een "verlies van inkomsten" voor de familie omdat als de kinderen op school zaten zij niet konden bedelen. We bereikten gelukkig een compromis. De kinderen zouden hun vodden meenemen naar de klas en meteen na school weer gaan bedelen. Een andere reden dat hij zijn kinderen liet onderwijzen was vanwege de gratis maaltijden die de kinderen op school kregen.
Naast Ranjita heeft Anil nog drie andere oudere zussen. Een van hen had een witte vlek rond haar oog. We namen haar mee naar de dokter en die zei dat het meisje of kanker of lepra had. Gelukkig voor haar bleek het laatste het geval. We hebben haar behandeld en zij is nu genezen. Ze trouwde met een boer en heeft een respectabel leven in het dorp. De tweede zuster, Babita, trouwde met een crimineel die voortdurend in en uit de gevangenis is. Toen Babita een baby kreeg bezochten Anil en Sunil de familie. Die nacht is Babita weggelopen na een ruzie met haar man. Haar man nam Sunil en Anil gevangen en dreigde de broers te verkopen in Bombay als Babita niet terugkwam. Pas toen ze terugkwam liet haar man de kinderen gaan.

Anil is een voorbeeld van een zeer gemotiveerd kind. Hij liet zich vrijwillig een jaar terugplaatsen om in het Engels medium te worden toegelaten. Hij zit nu in klas 7 waar hij de beste cijfers haalt in de meeste vakken. Hij is ook een zeer getalenteerde danser en artiest. Alles wat hij doet is met een vastberadenheid en een verlangen om uit te blinken. Kijkend naar hem is het moeilijk te geloven van wat voor achtergrond hij komt.
Zijn oudere broer Sunil haalde vorig jaar zijn eindexamen. Hij is nu geplaatst op een technisch instituut waar hij leert om een gediplomeerd elektricien te worden. Hij is ook zeer intelligent en getalenteerd. De oudere zus Ranjita behaalde haar examens twee jaar geleden en is nu getrouwd en woont in Pune.
Anil's favoriete vakken zijn natuurkunde en computers. Hij is zeer ambitieus en wil een wetenschapper worden. Kinderen als Anil geven ons het vertrouwen dat ondanks alle obstakels waar we voor staan we het juiste doen om het leven van deze kinderen te veranderen.

Yash Chahande - Klas 4 Engels

Yash Chahande is 9 jaar en zit in klas 4 Engels. Hij is geboren in Kelvadh, een klein dorpje in Madhya Pradesh. Toen hij klein was woonde hij in een lemen hut met zijn ouders, en zijn jongere zusje en broer. Zijn vader werkte als chauffeur, zijn moeder was huisvrouw.
Toen hij vier jaar was veranderde de familiesituatie drastisch. Hij herinnert zich alleen de weinige dingen die zijn grootouders hem vertelden. Na een ruzie vermoordde zijn moeder zijn vader. Snel daarna werd een zusje geboren en verkocht. Yash herinnert zich de naam van dit zusje niet. Er werd een zaak aangespannen tegen zijn moeder deze is nog steeds bezig. Het rechtssysteem in India is erg traag, vooral in deze gebieden.

Kort nadat zij de vader vermoordde, hertrouwde de moeder en verliet Yash. Maar ze nam Yash's jongere broer mee. Ze woont nu in Sillori - een ander klein dorpje ver weg van Kelvad. Yash en zijn grootouders hebben geen contact met zijn moeder. Ze neemt niet de moeite om er achter te komen hoe het met haar zoon Yash gaat. Gelukkig voor Yash namen zijn grootouders, die veel van hem houden, de zorg voor hem over. Zijn grootmoeder Puneshwar werkt als landarbeider maar zijn grootvader heeft geen werk. Niettemin, wonen ze in een net huisje. Elke vakantie komen zijn grootouders met de bus en nemen Yash mee naar hun dorp.
Yash werd vier jaar geleden naar Nav-Jeevan gebracht door zijn grootvader. Hij is een innemend kind en hunkert naar liefde en genegenheid. Hij is erg intelligent en zal het goed doen in het leven als hij zijn opleiding afmaakt. Hij houdt van cricket spelen en wil ingenieur worden als hij groot is.

Tanushree en Yash Minnalwar  Klas 9 en 7 - Hindi

In 2005, toen onze huidige schoolgebouw werd geopend en we op zoek waren naar personeel voor het hostel, klopte Seema Minnalwar in erbarmelijke toestand aan de deur. Ze vertelde ons dat zij, haar man en twee kinderen uit de gehuurde kamer waarin zij leefden waren gegooid omdat beide ouders hun baan hadden verloren en geen geld hadden om de huur te betalen. Ze leefden nu op straat. We namen haar onmiddellijk als kok in dienst en haar man als bewaker voor de school. Het was een van de slimste dingen die we deden. In die dagen hadden we slechts 30 kinderen in het hostel. Vandaag zijn dat er 130 maar de kwaliteit van het voedsel is altijd uitstekend gebleven.

Seema's twee kinderen zitten op onze school en wonen in het hostel. Haar dochter Tanushree is 13 jaar oud en zit in klas 9 Hindi. Haar broer Yash is 13 jaar oud en zit in klas 7 Hindi. Ze zijn gemiddelde leerlingen, maar ze doen het beter dan gemiddeld door hun hun vrolijke en zorgzame houding. De oudste dochter Tanushree is altijd bereid om een handje te helpen wanneer iemand hulp nodig heeft. We zijn dankbaar dat we in staat waren om deze verdienstelijke familie hun zelfrespect terug te geven en hen een dak boven hun hoofd te bieden. En wij zijn er ook in geslaagd een meer dan uitstekende kok voor de school te vinden.

Arti, Tina en Sanchit Kathote  Klas 9, 8 en 6 - Hindi

Arti Kathote is 16 jaar en zit in klas 9 Hindi. Haar zus Tina is 13 en zit in klas 8 Hindi en de jongste Sanchit, een jongen, is 11 jaar en zit in klas 6 Hindi.

De ouders van de kinderen zijn dagloners. Beiden zijn alcoholist. De kinderen hebben een oudere broer, Rama, hij heeft een oog dat helemaal wit is. Hun twee oudere zussen zijn ook dagloners, net als hun ouders. Tijdens het regenseizoen gaan de oudere broers en zussen vissen in een aantal meren in Nagpur.
De hut waarin ze leven is gemaakt van kunststof platen. Tijdens de moesson stroomt het water in de hut. Als ze hun kleren willen wassen moeten ze naar een meer. Arti heeft een ongeluk gehad toen ze nog maar twee jaar oud was. De pot waarin het water kookte viel van de kachel en verbrandde haar arm. Haar ouders brachten haar niet naar het ziekenhuis. Ze hebben enkele geneeskrachtige bladeren, die zij hadden, nat gemaakt met kokosolie en om de arm van de baby gedraaid. Arti heeft lelijke littekens op haar arm die getuigen van dit ongeluk uit haar kindertijd.

Meestal worden de lokale hostelkinderen na de vakantie weer naar school gebracht door hun ouders of andere familieleden, maar deze kinderen zijn altijd te laat omdat hun ouders geen geld hebben voor de bus. Gewoonlijk moeten we Mukesh, de schoolbuschauffeur, sturen om de kinderen op te halen en terug te brengen naar school. Hij vertelt ons dat de ouders altijd dronken zijn.
De kinderen zijn al bij ons op school sinds Arti vijf jaar was. In die tijd werden de lessen in een grote kamer gegeven. In het eerste jaar brachten ze, naast Sanchit, nog een broertje mee naar school. Na de zomervakantie kwam dat broertje niet meer mee. Toen we naar hem vroegen vertelden ze ons dat het broertje als gevolg van de extreme hitte en vuil water diarree kreeg en stierf. Het was schokkend dat zoiets kon gebeuren. De ouders brachten het kind niet naar het ziekenhuis. Sindsdien sturen we tijdens de vakanties, regelmatig sociale werkers naar de sloppenwijken om de kinderen in de gaten te houden.

De kinderen zijn alle drie erg slim. Vorig jaar werd Arti vierde van haar klas, terwijl Tina zesde werd. Ze zijn ook zeer getalenteerde kunstenaars. Tina en Arti zijn ook nog zeer goede dansers. Op de vraag wat ze willen worden antwoordt Arti schuchter dat ze stewardess wil worden, Tina wil lerares Engels worden en Sanchit schilder.

Simran en Sejal Shrivas

Deze twee zusjes wonen in het hostel sinds vier jaar. Ze werden geboren in Mankapur, een gebied in Nagpur niet ver van de school. De familie behoort tot de laagste kaste van de Indiase maatschappij, de scheduled kaste.

Deze kaste werd van oudsher geconfronteerd met ernstige discriminatie door de hogere kaste, waartegen Mahatma Gandhi vocht. Vroeger werden deze mensen onaanraakbaren genoemd. Zij waren gedoemd de meest ondergeschikte werkzaamheden uit te voeren. De vader was echter een van de gelukkigen en werkte als kapper terwijl hun moeder Babita thuis haar twee dochters verzorgde. Maar het noodlot sloeg toe in de kleine familie, de vader stierf. Toen we erachter probeerde te komen hoe dit gebeurd is vertelde de oudere zus Simran ons dat hij werd vergiftigd. De meisjes weten niet echt waarom, maar hun vader had voortdurend ruzie met een buurman. Dit eindigde toen de buurman hun vader vergiftigde. Meest waarschijnlijk werd rattengif toegevoegd aan iets wat de vader dronk en hij stierf. De buurman werd berecht en gevangen gezet door de politie, maar de meisjes werden vaderloos achtergelaten. Verdere tragedie zou dit gezin niet bespaard blijven.

Vier jaar nadat de meisjes hun vader verloren stierf hun moeder tijdens het Indische festival Holi. Het was een tragisch ongeval. De kerosinekachel die ze gebruiken in de keuken ontplofte en ze werd levend verbrand. Sejal was een kleine baby en lag te slapen in de hut. Simran speelde buiten, dus er was niemand om de moeder te helpen. Aardige buren namen de twee meisjes in huis. Maar deze buren waren ook erg arm en werkten als dagloners. Ze hielden hen een jaar, maar konden zich dit niet langer veroorloven. Uiteindelijk brachten ze de weesmeisjes naar Nav-Jeevan. Tijdens de vakanties nemen dezelfde aardige buren de meisjes in huis en naast de school is dit de enige familie die de meisjes nu hebben. Simran wil later advocaat worden en Sejal wil lerares worden. Door Nav-Jeevan krijgen zij een kans hun dromen waar te maken.

Namens de kinderen en de staf van Nav-Jeevan danken wij u hartelijk voor uw donaties en wensen u fijne kerstdagen en alle goeds voor 2014.